De koffie en het appelgebak smaakten goed, en we hadden ruim de tijd om even bij te praten met elkaar. Ook leuk dat we de familie Eckeveld als nieuw lid en deelnemer mochten begroeten bij deze rit. Frank legde ons uit dat we vandaag vaak de grens met België zouden passeren. Zo vaak zelfs dat we de tel zouden kwijtraken. Ook zouden we onderweg vragen over Frankrijk en Citroen voorgeschoteld krijgen. Dat was nog niet alles, want als we een oranje reuze pylon of Citroen vlag zouden zien dan moest je stoppen om een opdracht uit te voeren. 

In een soort van ganzenmars gingen de Tractions van kiet. Weldra reden we op de Belgische betonplaten. In onze kuddegeest reden we natuurlijk een weggetje voorbij, en moesten we op een smal paadje keren met zijn allen. Dan maar even zwaaien naar elkaar en de hartelijke groeten uitdelen...Laughing. Onze navigator David stond sinds dat moment voor de rest van de dag op scherp en loodste ons perfect naar de eindlokatie. Maar oh help, daar was de eerste proef. Frank stond ons op te wachten in het bos met een meetstok. Een voor een moesten we in een vloeiende beweging zonder stoppen zo dicht mogelijk met de voorbumper naar de stok rijden. Nou, ik had nog een halve meter over, dus dat kon beter. Sommigen onder ons deden alles voor een goed resultaat. Onder het mom van 'even een foto maken' werd vrouwlief naar voren gestuurd en met wat gepeuter in de neus of heur haar kreeg de chauffeur een geheim stopteken..! Ja zo kan ik het ook op 10 centimeter doen.

We reden verder door België en kwamen langs wel 3 of 4 gevangenissen. Hier kon je nog ouderwets ontsnappen met een helikopter hoor. Nergens was een netje gespannen. Op een leuke brink onder de bomen konden we onze auto's parkeren voor de lunchpauze. Het was inmiddels wel 25 graden, en dorstig en hongerig rolden we uit de Traction. Francis en haar moeder stonden alweer klaar, dit keer met een grote ketel soep en lekker verse broodjes. Een terras onder de bomen stond voor ons opgesteld, om even uit te puffen van het sturen. Op een gegeven moment werd elk equipe naar voren geroepen door Frank. We moesten precisie petanquen. Dus drie jeu de boules ballen gooien naar een paaltje, en dan werd de afstand van de ballen tot het paaltje opgeteld. Dat ging ons redelijk goed af, terwijl andere boulisten wel heel enthousiast met hun ballen in de weer waren. De schoonvader van Frank trad ook hier weer op als de scheidsrechter en noteerde onze resultaten. Het was een heerlijke plek om te picknicken en even van de zon te genieten.

En daar gingen we weer, snel schakelend in groepjes er vandoor. We tuften net lekker toen we weer een oranje pylon tegenkwamen. Je moet wel aardig blind zijn om daaraan voorbij te rijden en zo een opdracht over te slaan. Dus ook wij reden het parkeerterreintje op. Daar stond inmiddels een roedel Tractions. Het was maar een klein plekje op de hei, dus was het een soort van schuifpuzzel om de auto's er in te krijgen. Instructie van Frank: dit keer heel streng. We mochten niet spieken bij elkaar en moesten om de beurt als equipe achter een bosje komen. Daar stond hij met Pa en een tafeltje onderdelen. Ik snap nog steeds niet wat het was, maar ik denk een soort van poelietrekker voor de remmen. Met de stopwatch in de hand ging de handdoek eraf en we moesten zo snel mogelijk het stuk gereedschap in elkaar zetten. Terwijl wij nog stonden na te denken, had onze David het ding al grotendeels gemonteerd. Een beetje ruimtelijk inzicht en ervaring met het slopen van zijn speelgoed hielpen hem enorm. Maar het kan ook zijn dat het meegaan naar de sleuteldagen van Zuid hem al het nodige inzicht heeft bezorgd. Binnen anderhalve minuut hadden we het ding in elkaar. - Later hoorde ik dat het onze Pim WtK in 26 seconden was gelukt, maar ja die heeft dan ook een compleet magazijn om het hele jaar mee te spelen !

Met wat slingertjes door de Noorderkempen waren we in de buurt van Brasschaat uitgekomen. Het eindpunt was een bijzonderheid. Een Belgische bakker wist van gekheid niet waar hij met zijn geld naar toe moest en was stoommachines gaan verzamelen. En had en passant in 1980 ook nog even een heuse molen gebouwd, naast de bakkerij/café. Kortom dit was een leuke uitspanning met groot terras. Om de molen en de loods met stoommachines liep ook nog een oude Poolse stoomlocomotief hijgend rondjes te draaien. Onze (over)opa was machinist op een stoomtrein. Dan kriebelt het natuurlijk om even mee te rijden. Na een flink aantal rondjes te hebben gecirkeld om de molen, werden we weer stilgezet en konden we door met de rondleiding. In keurig beschaafd Vlaams kregen we een verhaal over de verzamelwoede van den oude bakker. Hij deed er alles aan om oude stoommachines in zijn bezit te krijgen. Zo was hij eens in Frankrijk bij een boer en zag een stuk oud roest staan dat hij moest hebben. De boer wilde niet verkopen. Maar moeder de vrouw was even naar het gemak geweest op de boerderij. Ze stond versteld van de eenvoud van het gat waar zij haar innerlijke resten had achtergelaten en kwam met een slim plan. Zo smoesde ze even met de boerin, en ja de koop was gedaan. Ze had de boerin een heuse badkamer beloofd, en dus moest de boer overstag. Alles wat den bakker opkocht werd voor 100% weer gerestaureerd en we zagen diverse mooie stoommachines.

En zo sloten we een mooie rit af op een fantastische eindlokatie. Francis, Frank en (schoon)ouders bedankt voor de leuke dag!

Marc Vos

{gallery}tanzuid/ritten/najaarsrit20090927{/gallery}