TAN Afdeling Zuid     

Goed voorbeeld doet volgen; Wereldhuis Tourrit 25 mei 2024 Op 25 mei 2024:

Een Tourrit voor de bewoners van een verzorgingshuis (Wereldhuis in Boxtel). Dit was een persoonlijk initiatief van schrijver dezes. Beter gezegd een evenement door mij uitgevoerd op verzoek van mijn vrouw, die in het Wereldhuis vrijwilligerswerk doet. Ja dat krijg je als je met enthousiaste verhalen terugkomt van een soortgelijke rit voor een verzorgingshuis in Heeze, waar ik in 2023 aan meedeed en die voor 2024 ook al weer gepland staat. Omdat ik in onze regio onvoldoende TA’s bij elkaar kreeg heb ik contact gezocht met de ‘Klassieker Volvo Vereniging’ en ‘Citroën ID/DS Club’. Uiteindelijk waren er 8 TA’s, 8 Volvo’s, 4 DS’en, 1 rolstoelauto (Volvo eigenaar die zijn auto niet klaar had), 1 rolstoelbus (van het huis), 1 Outlander (voor de rollators) en een “Veegwagen” (een TAN-Zuid lid). De rit door het mooie Brabantse Land met een tussenstop voor de koffie met appelgebak startte na een regenbui en onderweg hadden we misschien 10 druppels én zon! De 19 bewoners, 13 begeleiders, 22 chauffeurs met 7 partners hebben genoten van een geweldige middag. Voor de organisatoren en al degene die dit mogelijk hebben gemaakt is dit heel dankbaar sociaal maatschappelijk ‘werk’. Misschien een idee voor andere TAN-leden om eens hun sociale hart te laten spreken om zoiets te organiseren voor een plaatselijk verzorgingshuis. Hieronder een tweetal bijdragen van twee enthousiaste deelnemers aan de Wereldhuisrit.
Fred Lemmers

In elke auto namen 1 of 2 bewoners van het Wereldhuis plaats. Samen met de chauffeur en eventuele begeleiders begon de tourrit in en rondom Boxtel. Ik kreeg, laat ik hem dhr. De Wit noemen in mijn auto. Hij was meteen geïnteresseerd in waar ik vandaan kwam en wat voor auto ik reed, maar met beide was hij niet bekend. Ondanks dat dhr. De Wit aan één oog bijna blind is kon hij mij prima vertellen waar we allemaal reden. Toen we over de Dommel gingen had hij nog een mooi verhaal. Vroeger fietste of wandelde hij graag langs de Dommel. Nu woonde hij een aantal jaar in het Wereldhuis, dat zou niet zo ver van de Dommel af zijn en daar wilde hij wel weer eens wandelen. Dus ging hij aan de wandel, maar hij kon het niet goed vinden en daarom vroeg hij aan een voorbijganger waar de Dommel ligt. Deze wees hem de weg maar vertrouwde het toch niet helemaal. Even later stond er politie voor meneer. zijn neus en werd hij terug naar het Wereldhuis begeleid. Ze hadden een melding gekregen dat iemand opzoek was naar de Dommel en waren bang dat hij erin zou spingen. Maar meneer geniet nog volop van het leven, hij vertelde dat hij vroeger timmerman was geweest en door het hele land gewerkt heeft maar altijd is hij in Best blijven wonen. Maar sinds zijn ogen achteruit gingen lukte dat niet goed meer en is hij verhuisd naar het Wereldhuis. Een prima keus volgens meneer, “je hoeft er niets te doen, krijgt 3 maaltijden, je nagels en haren worden geknipt en dat zit allemaal bij de prijs in!” Inmiddels zijn we al een tijdje onderweg, af en toe komt het zonnetje er even door. De route is mooi, veel groen, bos en weilanden en leuke dorpjes. We rijden door Liempde, daar woont familie van meneer. waar we ook langskomen. Ondanks dat het zicht van meneer. verminderd is weet hij mij elke keer prima te vertellen waar we zijn en meestal weet hij er ook wel iets over te vertellen. Dan volgt er een tussenstop bij de Gasthuishoeve, dit is de eerste keer dat mijn passagier. niet weet waar we zijn, hij denkt Schijndel. Volgens de begeleider heeft hij gelijk maar het blijkt officieel onder St. Oedenrode te vallen. Bij de Gasthuishoeve is het even passen en meten met de parkeerplaatsen. Er wordt geprobeerd om op het gras te parkeren maar de P1800 staat meteen vast en moet er door een paar man worden uitgeduwd, gelukkig gaat dat zonder problemen. We kunnen genieten van koffie met appelgebak en na de nodige plaspauzes rijden we weer terug.

We hebben allemaal een route gekregen maar het leukst is om met z’n allen bij elkaar te blijven. Het is een mooie stoet al die verschillende klassieke auto’s, regelmatig blijven voorbijgangers dan ook staan en wordt er naar ons gezwaaid. De middag vliegt om maar ik merk dat dhr. De Wit wat onrustig wordt naast mij. Het blijkt bijna 5 uur te zijn en om 5 uur gaat hij altijd eten, 2 boterhammen met een gebakken ei. Zodra we de parkeerplaats op rijden klikt hij de gordel los en zodra we stil staan wil hij al uit de auto springen maar dat lukt niet helemaal. Ik help meneer. uit de auto want zo’n Volvo 66 is stiekem toch wel laag en loop met meneer naar binnen, daar waar hij wordt opgevangen door de begeleiding. “Voor herhaling vatbaar” geeft meneer De Wit aan, “maar nu eerst eten”. Ik zie uit de auto’s allemaal blije gezichten uitstappen, het was een geslaagde dag. Wij gaan met z’n allen nog even wat drinken om de dag goed af te sluiten. Voor ons was de dag ook geslaagd, mooie omgeving, mooie auto’s, blije mensen met mooie verhalen. Marieke Franse

Een evenement van het herkennen Een uitnodiging voor een rit met bewoners van een tehuis, in dit geval in Boxtel, had ik nog niet meegemaakt of ervaren. Dat moest een uitbreiding zijn van een initiële bijdrage aan de maatschappij. Mijn Traction is verkocht, maar ik mocht deelnemen als "veegauto". Tot mijn verbazing zag ik mijn eerste Traction ook deelnemen aan de rit. Dus een punt van herkenning. Dick Aalders (de eigenaar) vertroetelt de zwarte dame heel goed en dat voelde goed. De weergoden waren ons weer eens gunstig gezind (geen regen) en met een bont gezelschap aan oldtimers (Tractions, DS'sen en Volvo's) stond klaar om met de bewoners een rit door de Brabantse dreven van de Meierij te ondernemen. De route was goed uitgeprint en zelfs digitaal beschikbaar, maar zover reikte mijn kennis niet om het uit te proberen. De tussenstop was een locatie waarvan ik nog nooit gehoord of vernomen had. Een tropische kas met een hele vloot aan Koikarpers en exotische planten. Het parkeren was evenwel een ding. Door de regen waren de grasvelden door en door zompig en dat betekende dat ook enkele oldtimers strandden. Met vereende krachten en veel gassen lukt het toch om weer op het droge te komen.

De koffie en appeltaart (met slagroom) ging er goed in. Tijdens de zit ontmoette ik een oud-collega van een speciaal onderdeel van de voormalige Rijkspolitie. Weer een punt van herkenning. Even wat oude herinneringen opgehaald, wat we beiden heel aardig vonden. Na een uurtje pauzeren, werd de terugtocht gestart. Ondanks dat ik dacht de omgeving goed te kennen, kwamen we toch door gebiedjes, die mij onbekend waren. Zeer de moeite waard en dus weer een ontdekking. De nazit in het Wereldhuis was om even wat stoom af te blazen en daarna huiswaarts te keren. Fred heeft zijn ervaringen en kennis goed uitgebuit, want er was geen opmerking te maken over de totale organisatie. .Naar mijn voorzichtige oordeel, zien we dit evenement volgend jaar weer terug.
John Branderhorst